آیا ازدواج اینقدر مهمه؟

بارها از خانومهاي مختلف مي شنوم كه ميگن “ديگه سن مون داره ميره بالا و هيچ رابطه جدي اي تو زندگيمون نيست(منظور از رابطه جدي، همون كيسِ ازدواجه)”.وقتي هم، اينو ميگن يه غمي تو چهره شونه كه جيگر آدم رو مي سوزنه، آیا ازدواج اینقدر مهمه؟

ازدواج خوب خيلي هم خوبه اما مشكل قضيه وقتيه كه بودن با مردي به منظور ازدواج، تبديل ميشه به بزرگترين دغدغه.

خب مشكلش چيه؟

مشكل اول خودسرزنشي و تخريب اعتماد به نفس و به تبع اون، افسردگي اون دختريه كه به غلط تصور مي كنه لابد يه مشكلي درش هست كه كسي پيدا نميشه بگيرتش.

بعدم گير ميده به سر و صورت و هيكلش، نتيجه اش هم ميشه ميليونها تومن خرج عمل زيبايي و از صبح تا شب تو مطبهاي رژيم و سالنهاي آرايش بودن، چون ميخواد ديده بشه بلكه پسنديده بشه.

مشكل اصلي جايي از داستانه كه منِ زن، رضايتم در زندگي منوط ميشه به وجود يه مرد و حتي در صورت ايجاد رابطه و ازدواج هم ميشم يه آدم بهانه گير و انحصارطلب و كنترلگر و پر از ترسِ از دست دادنش.

بیشتر بخوانید: چرا آدمها در روابط عاطفی خیانت میکنن؟

حالا علت ماجرا؟

وقتي هنجارهاي اجتماعي ناكارآمد، ميشن اهرم فشار رو سر دخترامون، نتيجه اش هم ميشه اين همه شكنندگي.

فرهنگي كه ازدواج رو از فتوحات زندگي ميدونه و ارزشمندي دختري، گره مي خوره به ازدواج، اون وقته كه اين دختر بيچاره در معرض آسيب پذيري و احتمالِ ازدواج با ريسك بالا قرار مي گيره.

وقتي مادرها از ١٤ سالگي دخترشون، شروع به جمع كردن جهيزيه مي كنن و از ١٥ سالگي به فكر اينن كه فلان انگشتر رو سر سفره عقد بدن به دخترشون و از سفر مكه شون چادري واسه عقد كادو ميارن، به طور زيرپوستي ازدواج رو ميبرن تو طبقه بالايي از دغدغه هاي اون دختر نوجوون.

نتيجه شم ميشه اين همه ازدواج بي درايت براساس همون هنجارهاي اجتماعي، بدون حتي وجود ابتدايي ترين استانداردها.

اما راه حل؟

ما بايد بتونيم در يه رابطه محبت آميز و محترمانه و دلسوزانه با خودمون باشيم. اگه با خودمون سختگير و سرزنشگر باشيم، اون وقت بايد از خودمون شرمنده بشيم.

ما بايد بدونيم كه كسي نمي تونه باعث خوشحالي و خوشبختي مون بشه. اگرم بتونه، هرگز وظيفه اش نيست. اگرم وظيفه اش باشه، ممكنه نخواد. اگرم بخواد، شايد براي ما نخواد. براي ما هم كه بخواد، شايد ما ديگه نخوايم.